دیرگچین ؛ کاروانسرای ساسانی مسیر جاده ابریشم جهانی می شود+ تصاویر

توریسم آنلاین :کاروانسرای دیرگچین معروف به مادر کاروانسراهای ایران در مجموعه ثبت جهانی کاروانسراهای جاده ابریشم قرار گرفت.

به گزارش توریسم آنلاین ، شواهد تاریخی و قدمت بالا، سبک خاص معماری، جاذبه‌های متنوع کاروانسرای تاریخی دیرگچین باعث شده تا بحث جهانی شدن این کاروانسرا از منظر فرهنگی مطرح و اسناد و مدارک لازم نیز برای سازمان یونسکو تهیه و ارسال شود.

هتل های عهد قدیم در جاده ابریشم

کشور ایران که در وسط راه‌های مهم و اصلی ارتباطی حضور دارد و جاده‌ی ابریشم که می‌توان به یقین آن را ارزشمندترین، مهم‌ترین و اصلی‌ترین شاهراه اتصال جهان کهن دانست، نیازی مبرم و ضروری به توسعه‌ و گسترش راه‌های ارتباطی داشته است. از طرفی خشکی آب و هوا، دوری شهرها و روستا‌ها از یکدیگر و اقلیم گرم و خشک این مناطق، ایجاد و احداث مکان‌هایی که به کاروانسرا شهرت یافت، برای اسکان موقت کاروانیان به امری اجتناب ناپذیر تبدیل ساخت.

کاروانسرای دیرگچین بازمانده از عهد ساسانی

مورخان و باستان‌شناسان قرون ۳ تا ۷ میلادی، ۱۱ و ۱۲ میلادی و ۱۶ تا ۱۷ میلادی را که به ترتیب مربوط به دوران  فرمانروایی ساسانی، سلجوقی و صفوی است از پرکارترین زمان‌های ساخت و احداث این عمارت مهم می‌دانند.  کاروانسرای دیرگچین استان قم نیز یکی از این مکان‌های ارزشمند و قابل توجه ایران کهن به شمار می‌آید که پیشینه‌ی آن به دوران حکومت ساسانیان و صفویان باز می‌گردد. این اثر در تاریخ اول مهرماه ۱۳۸۲ با شماره‌ی ۱۰۴۰۸ به ثبت ملی رسید.

جغرافیای کاروانسرای دیرگچین قم

این مجموعه‌ی تاریخی از جاهای دیدنی قم است و در مرکز پارک ملی کویر، مسیر قدیم جاده‌ی قم به ورامین یا ساوه به ورامین و گرمسار و در ۸۰ کیلومتری از مرکز استان قم قرار دارد. برای حضور در این اثر تاریخی ابتدا باید به جاده‌ی آسفالت شده‌ی قم به روستای علی آباد وارد شد و سپس از جاده‌ای خاکی به سمت دیر گچین حرکت کرد. همچنین می‌توان از شهر ورامین پس از عبور از فاصله‌ای حدود ۲۰ کیلومتر مجموعه‌ی دیر گچین را مشاهده کرد.

قدمت کاروانسرای دیرگچین، ساسانی بوده است. این بنا در دوران سلجوقی و صفوی  بازسازی و مرمت شده و در دوره قاجار نیز بخش‌هایی به آن اضافه شد. این بنای تاریخی از قدمت و پیشینه‌ای ۱۷۵۰ ساله برخوردار است که مقارن با حکومت اردشیر ساسانی خواهد بود. با توجه به قرارگیری این مجموعه در مسیر تردد قم و ساوه به ورامین  و مسیر جاده ابریشم که در دوران سلجوقیان با رونق و گسترش بسیاری روبرو شد، اهمیت و ارزش آن تا حد بسیار زیادی افزایش یافت و سبب شد که مردم آن دوران به ساخت و احداث قلعه‌ها و کاروانسراهای دیگری از جمله قلعه‌ی سنگی محمدآباد کاج و قلعه گلی در مجاورت این مجموعه بپردازند.

نام های متعدد دیرگچین

در کتاب‌ها و متون تاریخی می‌توان نام‌های متعددی برای کاروانسرای دیر گچین قم یافت. در کتاب‌هایی همچون تاریخ قم، صوره‌الارض و کاروانسراهای ایران نام‌هایی مانند اردشیر، دیرالجص، دیر گچین و دیر کاج از جمله نام‌هایی است که به این عمارت تاریخی نسبت داده شده است.

به نظر می‌رسد که نام اردشیر را از این رو بر این کاروانسرا نهادند که به دستور وی ساخته شده است. همچنین جص در زبان عربی به معنای گچ بوده و به دلیل استفاده از گچ به عنوان اصلی‌ترین مصالح برای احداث آن، به دیرالجص و دیر گچین نیز شهرت یافته است. این اثر تاریخی را با کاربردهای مختلفی مورد استفاده قرار داده‌اند. به عنوان مثال به نظر می‌رسد که در گذشته، به عنوان مقر نیروهای سلطنتی و نوعی ایستگاه بین راهی در نظر گرفته شده است.

 معماری کاروانسرای دیر گچین قم

مساحت کاروانسرای دیر گچین حدود ۱۲ هزار هکتار است که از وسعت و فضایی مطلوب و مناسب برای استقرار کاروانیان در دوران رونق خود برخوردار بوده است. سازندگان این مجموعه‌ی عظیم، بخش‌های مختلفی از جمله چندین برج، مسجد، حیاط خلوت، آسیاب سنگی، حمام شامل گرمخانه و خزینه، ورودی، هشتی، ایوان، اتاق، حجره، شترخوان، فضای اقامتی و دکان‌های خرید و فروش کالا را برای بنا در نظر گرفته‌اند. البته در خارج و در مجاورت بنا می‌توان آتشکده، کوره‌ی آجرپزی، آب‌انبار و قبرستانی را مشاهده کرد که با در نظر گرفتن مساحت این بخش‌ها، وسعت کاروانسرا به ۱۹ هزار هکتار خواهد رسید. در اطراف این مجموعه‌ی ارزشمند نیز دیواری به شکل هندسی مربع کشیده شده است که هر ضلع آن، از ارتفاعی بالغ بر ۵ متر، عرض ۱ متر و طول ۸۰ متر برخوردار است.

هنگام ورود ، وارد هشتی ورودی و  پس از ورود به این مکان، وارد حیاط مرکزی می‌شدند. در واقع محور ورودی کاروانسرای دیر گچین، از سمت جنوب غربی، شمال شرقی است که درب آن نیز در جهت جنوب غربی گشوده خواهد شد، این نوع چرخش، یکی از مطلوب‌ترین و بهترین نوع چرخش نسبت به دیگر سمت‌گیری‌ها در اینگونه اماکن است. چرا که آن‌ها معتقدند با این روش، جبهه‌ی شمال شرقی نسبت به جاده‌‌ای که کاروانیان در آن تردد داشتند از موقعیت مطلوبی برخوردار بوده و همچنین درب ورودی کاروانسرا نیز با توجه به همین جاده، در جایگاه بسیار خوب و ایده‌آلی قرار گرفته است.

 کاروانسرای دیرگچین در دوره  سلجوقی و صفوی مرمت و بازسازی شده  و در دوره قاجار الحاقاتی به آن افزوده شده است

در قسمت جنوب شرقی عمارت نیز می‌توان مسجدی را مشاهده کرد که  از مساحتی حدود ۳۰۰ متر مربع برخوردار است. در بخش شمال شرقی نیز حیاط خلوتی احداث شده است که به نظر می‌‌رسد مکانی کاملا مناسب برای اسکان مسافران، میهمانان مخصوص و ماموران دولتی به شمار می‌آید. همچنین آسیابی ساخته شده از سنگ نیز در گوشه‌ی شمال غربی کاروانسرا توجه هر گردشگری را به خود جلب خواهد کرد.

حضور حمامی عمومی برای رفاه حال مسافران و کاروانیان در این گونه عمارات یکی از ویژگی‌های مطلوب و قابل توجهی است که طراح و معمار این اثر تاریخی نیز نمونه‌ای از آن را برای کاروانسرای دیر گچین قم احداث کرده است. حمامی که در ضلع جنوب غربی بنا قرار گرفته و از بخش‌هایی همچون سربینه، خزینه، گرمخانه و سرویس بهداشتی نیز برخوردار است. در واقع حضور این امکانات بهداشتی و رفاهی، از مهم‌ترین دلایل نامگذاری و شهرت این مجموعه‌ی ایران کهن به مادر کاروانسراهای ایران به شمار می‌آید.

کاروانسرای دیر گچین قم یکی از مجموعه‌های چهار ایوانی است که از حیاطی گسترده، حمام عمومی، آسیاب، حوض‌خانه، مسجد، سرویس‌های بهداشتی، مغازه‌هایی برای داد و ستد کالا، آتشکده، کوره‌ی آجرپزی، آب‌انبار و قبرستان نیز برخوردار است.

چرا که در دیگر کاروانسراها احداث و تعبیه‌ی اتاق، حجره، ایوان، شترخوان و مکان‌هایی برای استراحت افراد ویژه، جز اصلی‌ترین و در واقع تنها بخش‌های ساخته شده محسوب می‌شود. شاید از مهم‌ترین دلایل وسعت و گسترش قابل توجه مجموعه‌ی مذکور، اهمیت این منطقه، راه‌ ارتباطی واقع در آن و از همه مهم‌تر توجه خاص و اهمیت دادن مسئولان و حکومت‌های محلی و مرکزی به این مکان بوده است.

کاروانسرایی که اول 36 اتاق داشت

معمار و طراح اصلی کاروانسرای دیر گچین، تعداد ۳۶ اتاق را برای این عمارت کهن در نظر گرفته‌ است که در هر طرف می‌توان تعداد ۸ تا ۱۰ اتاق را مشاهده کرد. اتاق‌هایی با شکل هندسی مربع و یک طبقه که تنها یک درب ورودی برای آن‌ها در نظر گرفته شده است. با حضور در این مجموعه آن‌ها را همراه حجره‌های احداث شده، در داخل حیاط اصلی و پیرامون آن مشاهده خواهید کرد.

همچنین با طراحی و ساخت هنرمندانه‌ی طاقچه‌هایی که از تورفتگی و قوس‌هایی زیبا برخوردارند، تعبیه‌ی اجاق و همچنین ساخت سقفی چهار ترک، می‌توان ذوق و هنر استادکاران آن دوران را به خوبی درک کرد. مسئله‌ای که در بدو ورود به این مکان، بازدیدکننگان و هنردوستان را معطوف خود خواهد ساخت.

نکته‌ی جالب و قابل توجه دیگری که می‌توان در مورد اتاق‌های این کاروانسرا بیان کرد، آرایش و نحوه‌ی چیدمان آن‌ها است؛ به گونه‌ای که نشات گرفته از ترکیب و اسلوب شترخوان‌ها و موقعیت ورودی آن‌ها است. مسئله‌ای که در سایر کاروانسراها به گونه‌ای دیگر بوده و  تاثیر مستقیمی روی مساحت و ابعاد تشکیل‌دهنده‌ی کاروانسراها می‌گذاشت. ایوان‌های جلوی اتاق‌ها نسبت به سطح حیاط از ارتفاع بیشتری برخوردارند. اما نمی‌توان هیچ پله یا راه ارتباطی به اتاق‌ها مشاهده کرد. در انتهای ایوان ورودی که در بخش شمال شرقی کاروانسرا تعبیه شده است، اتاقی وجود دارد که شاه‌نشین بوده و مسافران و میهمانان ویژه‌ای از آن‌ها برای استراحت بهره می‌بردند.

اقامتگاه و محل پذیرایی میهمانان ویژه‌

در بخش شمال شرقی کاروانسرا نیز می‌توان محدوده‌ی حیاط را که به صورت ۸ ضلعی ساخته شده است، مشاهده کرد. در این فضا مجموعه‌ای از چندین اتاق وجود دارد که اقامتگاه و محل پذیرایی میهمانان ویژه‌ای بوده است. بنای کاروانسرا، در دوران قاجار، در محل پیوند دو شترخوان شرقی و شمالی ساخته شده باشد. حیاطی روباز نیز در این محل تعبیه شده که از حوضی در مرکز، پلانی ۸ ضلعی و اتاق‌هایی با ۳ در، در ۴ جبهه‌ی اصلی بوده است.

مسجد در بخش سمت راست ورودی قرار دارد و گفته می‌شود که با بررسی محراب این مسجد، قدمت آنبه دوره  سلجوقی می‌رسد. اما با درنظر گرفتن دیواره‌های مجاور محراب و بدنه‌ی آن که از قسمت‌های بسیار کهن و آغازین عمارت زمان پادشاهان ساسانی است، می‌‌‌توان به این نتیجه رسید که ابتدا در سده‌های ابتدایی اسلام در این قسمت از کاروانسرا، مسجد را احداث و در دوران سلجوقیان محراب و دیگر بخش‌های مربوط به آن را اضافه کرده‌اند. در بخش جنوب غربی کاروانسرا که گویا قرینه‌ی قسمت جنوب شرقی عمارت است، پس از فرو ریختن سقف، فضا را تغییر کاربری داده و آن را به حمام، حوض‌خانه، سکوی نماز تابستانه و مجموعه‌ای از سرویس‌های بهداشتی تبدیل کرده‌اند.

کاروانسرای دیرگچین بر سر راه جاده تاریخی ری به قم در مرکز پارک ملی کویر به شماره ۱۰۴۰۸ در سال۱۳۸۲ در فهرست آثار ملی کشورمان به ثبت رسیده است.