بزرگ‌ترین حسینیه کشور سنددار شد
توریسم آنلاین: حسینیه شاه ولی بخشی از مجموعه شاه نعمت الله ولی از یادگاری های بجا مانده در دل کویر شامل بقعه شاه خلیل ثانی، مسجد، حسینیه، زورخانه، مدرسه، بازار، آب انبار، میدان و نخل است.
سند بزرگ‌ترین حسینیه کشور به نام حسینیه شاه ولی در شهرستان تفت استان یزد صادر و به متقاضیان تحویل داده شد.
حسینیه شاه ولی در جنوب میدان شاه ولی قرار دارد که در حال حاضر تنها یک بدنه از آن باقی مانده و طبق کتیبه اش مربوط به قرن نهم و دهم هجری شمسی می شود. این میدان با دروازه هایی که داشته محل اتصال و شاهراه ارتباطی شهر تفت بوده است. حسینیه شاه ولی در ایام محرم هر سال محل سوگواری مردم است.
حسینیه شاه ولی بخشی از مجموعه شاه نعمت الله ولی از یادگاری های بجا مانده در دل کویر شامل بقعه شاه خلیل ثانی، مسجد، حسینیه، زورخانه، مدرسه، بازار، آب انبار، میدان و نخل است. دو روایت مختلف برای ساخت بنای اولیه وجود دارد. یکی منتسب به خانم بیگم خواهر شاه طهماسب و دیگری آن را به شاه ابوا لولی فرزند شاه ابوالمهدی است.
این مجموعه که مهمترین اثر فرهنگی و کهن شهر تفت محسوب می شود از چندین مجموعه تاریخی و منحصربفرد تشکیل شده است.از نکات جالب توجه این مجموعه آثار، قرار گرفتن همه آنها در فضایی مشخص و نزدیک به هم است که کار بازدید کنندگان را آسان و آنها را از دیدن آثاری جذاب و تاریخی سیراب می کند.
در حال حاضر حسینیه صورت میدانی را به خود گرفته که ورودی آن از ضلع شمالی است و در ضلع شمالی است.
نخل در فرهنگ مردم یزد نماد تابوت سید الشهدا ست که در مراسم عزاداری محرم، نخل چوبی را تزیین و در مراسمی آن را از زمین بلند کرده و میگردانند. این مراسم که به نخل برداری معروف است، از جاذبه های دیدنی استان یزد است که حتی گردشگران خارجی نیز برای دیدن آن حاضر میشوند. این مراسم در این حسینیه نیز برگزار می شود.
در ضلع شرقی و غربی آن، دکان هایی ساخته شده که همگی آن ها دایر هستند و تنها قسمت باقی مانده حسینیه که صورت اصلی خود را حفظ کرده، ضلع جنوبی آن است که تکیه رفیع و کاشی های مسدس فیروزه ای رنگ دیواره آن جلب نظر می کند.
حسینیه شاه ولی همه ساله در ایام محرم محل اصلی تجمع عزاداران حسینی است.مجموعه امام (شاه ولی) تفت و بویژه حسینیه و عزاخانه آن مورد احترام مردم منطقه بوده و در طول ایام سال ایین های مذهبی و بویژه مراسم عزاداری محرم در آن برپا می شود.
این مجموعه در سال ۱۳۷۸ با شماره ۲۳۴۲ در لیست آثار ملی ایران ثبت شده است.
