دو روی جاده قزوین – الموت ؛ مسیر گردشگری یا کابوس مرگ؟
همین جاده که امید بسیار از اهالی و نیز معبری برای گردشگرانی است که به ویژه در تعطیلات به دیدن زیبایی های الموت می روند، در بخش های دیگر، روح متفاوتی دارد و به کابوس مرگ تبدیل شد است!
توریسم آنلاین: عصر ایران نوشت: جاده جدید قزوین – الموت که مدت هاست به طور غیر رسمی به روی خودروها باز شده، تحقق یکی از مطالبات مردم منطقه الموت است، مردمی که سال های سال، ناگزیر بوده اند از جاده ای کم عرض، غیر استاندارد و بسیار خطرناک عبور کنند و در این مسیر، علاوه بر رنج سفر، متحمل آسیب هایی گاه جبران ناپذیر، چون مرگ عزیزان در تصادفات و سقوط های مکرر خودروها به دره ها شوند.
اینک اما جاده جدید، با عرضی قابل قبول و آسفالتی عمدتاً مناسب احداث شده و دسترسی از اتوبان تهران – قزوین به قلب الموت زیبا را سهل تر و کوتاه تر کرده است.
این جاده اما تا به امروز دو روح متفاوت دارد. در بخش هایی از آن، شاهد جاده ای با خط کشی میانی، دیواره های حائل بین جاده و کوه برای جلوگیری از ریزش خاک و سنگ و صخره به معبر اصلی، حفاظ های بتونی کنار جاده جهت جلوگیری از سقوط به دره، تابلوهای هشدار دهنده سر پیچ ها و … هستیم. هر چند که هنوز جای تابلوهای اطلاع رسانی و نور و تاسیسات کنار جاده ای و خط دهی موبایل و اینترنت در این بخش خالی است ولی مهم ترین بخش ماجرا، یعنی ایمنی در این بخش ها تا حد قابل قبولی تمهید شده است که جا دارد از زحمات صورت گرفته در این باب، قدردانی شود.
اما همین جاده که امید بسیار از اهالی و نیز معبری برای گردشگرانی است که به ویژه در تعطیلات به دیدن زیبایی های الموت می روند، در بخش های دیگر، روح متفاوتی دارد و به کابوس مرگ تبدیل شد است! یعنی شما در جاده ای رانندگی می کنید که خط کشی شده و اصول ایمنی اش یه شرحی که نوشته شد در آن رعایت شده ولی ناگهان می بینید که آن جاده قابل اطمینان، به شبحی هولناک به ویژه در شب ها و زمان های مه آلوده تبدیل شده است: جای جای این جاده، پر از مسیرهایی است که حتی یک خط باریک، راننده را هدایت نمی کند یا یک تابلوی کوچک شب نما وجود ندارد که در تاریکی مطلق شب، راننده متوجه شود که جاده دارد می پیچد و او هم باید بپیچد!
اهمیت این موضوع زمانی مضاعف می شود که به یاد داشته باشیم درباره یک جاده کوهستانی پیچ در پیچ با دره های عمیق صحبت می کنیم که به جز بخش ابتدایی اش، هیچ قمستی از آن، حتی در حد یکی دو کیلومتر هم مستقیم نیست و فرمان خودرو، مدام باید در حال چرخیدن به چپ و راست باشد. راندن در چنین جاده ای و درست کنار درّه هایی به عمق صدها متر و در تاریکی مطلق ، بدون چراغ حتی در تونل، بدون خط کشی میان جاده، بدون تابلوهای راهنمای پیچش جاده و بدون گارد ریل، قطعاً بازی با مرگ است.
در برخی نقاط که خود مسوولان جاده خطر را احساس کرده اند، به جای خط کشی، وسط جاده را نقطه گذاری کرده اند!
به علاوه در بخش های زیادی از جاده که خطر ریزش کوه وجود دارد، هیچ حائلی ایجاد نشده است و بیم آن می رود که به ویژه در زمان های بارندگی در این مسیر کوهستانی، شاهد ریزش مرگبار سنگ بر روی خودروها باشیم.
هر چند که جاده رسماً افتتاح نشده است ولی عملاً به روی مردم باز و جایگزین جاده قدیمی شده است. نمی توان به بهانه این که هنوز افتتاح رسمی نشده، جاده ای که در هر دو مسیر رفت و برگشت مورد استفاده عمومی است بدون استانداردهای ایمنی رها کرد و به جای ایمنی، برای مردم مرگ آورد.
لذا انتظار می رود هر چه سریع تر نسبت به ایمن سازی بخش های ناایمن جاده به ویژه خط کشی، نصب علائم هشدار دهنده، احداث حفاظ های کنار کوه و دره و تامین روشنایی اقدام شود تا کار نیکی که با احداث جاده صورت گرفته تکمیل شود که کار گفته اند کار نیکو کردن از پر کردن است.
