صعود به دماوند از آنالوجه!

رشته کوه دالانکوه از رشته کوه‌های زاگرس مرکزی است که در غرب استان اصفهان در سه شهرستان فریدن، چادگان و تیران و کرون قرار دارد.

دالانکوه یا کوه دالان، به صورت یک رشته موازی به طول تقریبی ۶۰ کیلومتر و عرض متوسط ۷ کیلومتر، همراه با دیگر رشته کوه‌های زاگرس، از شمال غرب به جنوب شرق امتداد یافته و در میانه‌های رشته کوه به صورت دو رشته دالان مانند با زاویه تقریبی ۳۰ درجه درآمده که رشته شمالی به روستای احمدرضا و چشمه مرغاب ختم می‌گردد اما رشته جنوبی در حوالی جاده اصفهان- چادگان، به رشته کوه‌های شهرستان‌های نجف‌آباد و شهرکرد متصل می‌گردد.

رشته کوه دالانکوه دارای قله‌های متعدد و بلند می‌باشد که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان از دامنه، بزینو، پرپر، احمدرضا، آنالوجه (داراب شاه) و دالان نام برد که ارتفاع بیشتر آن‌ها بیش از ۳۰۰۰ متر می‌باشد (بلندترین قله این رشته کوه به نام آنالوجه، ۳۹۵۰ متر ارتفاع دارد و به دلیل شباهت کامل این قله به دماوند، آن را دماوند اصفهان نیز می‌نامند).

بهترین مسیر صعود به قله دالانکوه مسیر روستای انالوجه است که دارای مسیری زیبا و دیدنی می‌باشد. مسیر دیگری نیز از جانب شهر داران وجود دارد که مناسب افرادی است که از تخصص بیشتری در زمینه کوهنوردی برخوردار می‌باشند.

منطقه حفاظت شده دالانکوه

تاریخچه:  این منطقه با مساحتی بالغ بر ۳۳۷۳۱ هزار هکتار و در ضلع شرقی چادگان، طی آگهی شماره ۸۹۹۱۴-۵۳ مورخ ۸۹.۹.۱۴ مندرج در روزنامه رسمی شماره ۱۹۱۶۷ مورخ ۸۹.۹.۲۹ کشور به عنوان منطقه حفاظت شده اعلام گردید.

این منطقه شامل زیستگاههای کوهستانی و آبی، شامل رشته کوههای متعدد در غرب استان اصفهان و دریاچه سد زاینده رود است. از جمله کوههای آن می توان به دالانکوه با ارتفاع ۳۵۱۹ متر، کوه بیدک با ارتفاع ۲۹۳۹ متر و سفیدکوه با ارتفاع ۳۲۱۳ متر اشاره نمود. آب و هوای منطقه نیمه مرطوب و معتدل با زمستانهای سرد می باشد. به طور کلی دمای هوا در این ناحیه از استان نسبت به مناطق مرکزی، به تبعیت از کوهستانی بودن، کاهش داشته به طوری که میانگین درجه حرارت سالیانه هوا بین ۴ تا ۱۰ درجه سانتی گراد متغیر است.

از عوامل مهم و موثر در پراکنش گیاهان هر منطقه، شرایط آب و هوایی، میزان ارتفاع محل رویش، وضعیت زمین شناسی و خاکهای منطقه می باشد که نحوه گسترش گیاهان را نسبت به هر خانواده و جنس با تراکم و تنوع تقریبا مشخصی نشان می دهد.  به طور کلی خاکهای مناطق غربی اصفهان در حوزه زاینده رود عمدتا از نوع رسوبی تشکیل یافته که توسط رودخانه زاینده رود با سیلابهایی که از ارتفاعات سرازیر شده، سنگهای ریز و درشت، شن و ماسه و سیلیت توام با مواد رسی را بر جایی گذاشته است.

به دلیل تغییرات اقلیمی در مناطق غربی اصفهان و حوزه سد زاینده رود و براساس وضعیت اراضی و نوع خاک ها ، میزان تنوع و تراکم پوشش گیاهی، با وجود آب و هوای سرد و نسبتا” مرطوب،  افزایش یافته و زیستگاه مناسبی جهت رشد و پرورش انواع گونه ها فراهم آورده است .

به طور کلی رستنی های مناطق کوهستانی این محدوده شامل انواع Astaragalus، Anabasis، Artemisia، Convolvulus، Euphorbia،  Ficus، Ammygdulus و Juniperus و.. است. همچنین کما یا جاشیر که از جمله خوشخوراک ترین گیاهان مراتع این ناحیه محسوب شده که در سالهای اخیر در اثر فشار چرا، نسل آن رو به انقراض است. همچنین گیاهان خشکی پسند بوته ای با ساقه کوتاه خاص مناطق مدیترانه ای که در ارتفاعات ۱۵۰۰ تا ۴۵۰۰ متر و در زمینهای سنگی نیز رویش دارند، در ارتفاعات مختلف این ناحیه مشاهده می شوند.

حیات وحش و گونه های جانوری این منطقه شامل دو دسته زیستمندان دریاچه و زیستمندان خشکی بوده که   می توان به  چهارگونه از خانواده کپورماهیان، یک گونه از خانواده آزادماهیان ( قزل آلای رنگین کمان) ، انواع فیتو پلانکتون ها و زئوپلانکتون ها، پستانداران و همچنین پرندگان دریاچه را نام برد.

پرندگان در کلیه زیستگاههای کره زمین پراکندگی دارند. دریاچه سد زاینده رود یکی از زیستگاههای آبی مهم در سطح استان اصفهان است که هر ساله تعداد زیادی پرنده مهاجر آبزی و کنارآبزی برای زمستان گذرانی به این ناحیه مراجعت می کنند. تعدادی نیز در سایر فصول سال به صورت مهاجر عبوری در این دریاچه مشاهده می شوند. پرندگان باارزشی چون انواع کشیم و اردک، حواصیل ها، فلامینگو، انواع کاکایی، پرستوی دریایی، انواع پرندگان شکاری و تعداد بسیار زیادی از گونه های آبچلیک در این زیستگاه مشاهده و ثبت شده است. تعدادی از گونه های در معرض خطر انقراض از جمله اردک سرسفید، اردک مرمری، اردک بلوطی، اردک تاجدار و.. در این دریاچه دیده شده اند که موضوع اخیر بیانگر ارزش و اهمیت این منطقه است.

پستاندارانی نظیر خرس قهوه ای، گراز، کل و بز، قوچ و میش وحشی، پلنگ، گرگ، کفتار، روباه، شغال و… در این منطقه زیست می کنند و طبق گزارش مامورین اجرایی  استان  در گذشته جمعیتی ازقوچ ومیش از پارک ملی و پناهگاه حیات وحش قمیشلو در تابستان به این منطقه مهاجرت می کردند.