در پی آب در کویر!

    توریسم آنلاین: آب، مهمترین همراه شما در کویر است، حتی در شرایطی که تشنگی شدید پدید نیامده است، می‌تواند باعث کاهش فعالیت مغزی شما شود، بنابراین اولین قدم در شرایط بحرانی، برنامه‌ریزی برای تهیه آب است.

آب، مهمترین همراه شما در کویر است، حتی در شرایطی که تشنگی شدید پدید نیامده است، می‌تواند باعث کاهش فعالیت مغزی شما شود، بنابراین اولین قدم در شرایط بحرانی، برنامه‌ریزی برای تهیه آب است.

ضمناً باید بدانید که اگر آب در دسترس دارید، در نوشیدن آن نباید صرفه‌جویی کنید، زیرا نرسیدن آب کافی به بدن می تواند باعث گیجی ، کند شدن ذهن و افزایش غلظت خون شود. پس اگر در شرایط بحرانی، حتی آب کافی در اختیار نداشته باشید، باز هم در مصرف آن صرفه جویی کنید.

یک انسان معمولی می‌تواند برای مدت معینی بدون آب به حیات خود ادامه دهد، اما مهمترین عامل از پای درآمدن  انسان فقط آب نیست، بلکه روحیه فرد و عوامل روانی هم در این مورد بسیار دخیل است. البته مدت زمان زنده ماندن، بستگی مستقیم به دمای محیط و میزان تعریق بدن دارد، از این رو، در شرایط بحرانی، هرگز در زمان تابش خورشید حرکت نکنید و به استراحت بپردازید.

زنگ خطر: در مناطق کویری ایران و در دمای 49 درجه، حداکثر زمانی که یک فرد زنده می‌ماند، چیزی حدود 2 الی 3 ساعت است، در حالیکه همین فرد در زمان تابش خورشید، اگر زیر سایه استراحت کند و در شب به ادامه مسیر بپردازد، حدود 60 ساعت می‌تواند بدون آب به زندگی‌اش ادامه دهد. نکته حایز اهمیت دیگر این است که برای هر روز زنده ماندن در دمای 49 درجه (با احتساب استراحت در روز و حرکت در شب) به 2 لیتر آب نیازمندیم.

فرار از خطر در شرایط بحرانی

در شرایط بحرانی، نکات زیر را هنگام مصرف آب رعایت کنید:

زمانی که تشنه هستید، آب بنوشید و آن را قورت ندهید، بلکه آب را در دهان مزمزه کنید و به آرامی بنوشید. از فعالیت‌های غیر ضروری پرهیز کنید و پناهگاهی برای در امان ماندن از تابش خورشید بیابید.

در صورتی که هیچ سایه‌ای نیافتید، بدن خود را در شن‌ها دفن کنید و تکه پارچه‌ای بر روی سر خود بکشید تا از تابش مستقیم آفتاب در امان بمانید. هرگز در گرما لباس‌های خود را در نیاورید، چون این کار باعث شدت تعریق شما خواهد شد، هرچند که احساس گرمای کمتری داشته باشید. حتی صورت خود را نیز بپوشانید و هنگامی که آب محدود در اختیار دارید، مصرف غذا و نمک را کاهش دهید و زمانی که هیچ آبی در اختیار ندارید، به هیچ عنوان غذا نخورید. بدن شما قادر است تا ده روز بدون مصرف غذا و در شرایط سخت به حیات خود ادامه دهد.

خنک کردن آب: برای خنک کردن آبی که همراه دارید، پارچه ای نمناک به دور ظرف آب بپیچید، به گونه ای که کاملاً آن را بپوشاند. رطوبت پارچه در هنگام تبخیر، حرارت آب درون ظرف را می گیرد و دمای آن را کاهش می دهد. این روشی بوده است که گذشتگان ما، برای خنک نگاه داشتن آب از آن استفاده می‌کرده اند. پس از خشک شدن پارچه، مجدداً آن را مرطوب کنید. برای مرطوب نگهداشتن پارچه، می‌توانید از آب شور باتلاق‌ها نیز استفاده کنید.

روش‌های تهیه آب در کویر

یکی از راحت‌ترین راههای تهیه آب، تعقیب رد پای جانوران است و مطمین باشید اگر در منطقه‌ای که شما هستید، رد پای جانوران دیده شود، قطعاً آب هم وجود دارد. شترها و اکثر جانوران در زمان غروب آفتاب، به سمت آب می‌روند.

روش دیگر تهیه آب این است که گودالی به ارتفاع 40 سانتی متر در زمین حفر کنید که البته این روش در شن‌های روان چندان کار ساز نیست. در ته گودال، لیوان یا کاسه‌ای قرار دهید و سپس روی گودال را با یک تکه پلاستیک، کاملاً بپوشانید و دور تا دور گودال را با سنگریزه، پُر کنید. آنگاه یک سنگ بسیار کوچک در وسط پلاستیک قرار دهید، به گونه‌ای که سنگریزه دقیقاً از دید بالا در وسط لیوان قرار داشته باشد. خاک از این طریق، رطوبت خود را از دست می‌دهد و بخار آب حاصل در برخورد با پلاستیک، به شکل قطره‌های ریز، درون لیوان می‌چکد. در این روش می توانید در هر 6 ساعت، نصف لیوان آب تهیه کنید. روش دیگر تهیه آب، استفاده از گیاهان کویری است . این گیاهان معمولاً ریشه و ساقه‌های پر آبی دارند.

در صورتی که هیچ روشی کار ساز نبود و تشنگی به شما غلبه کرد، تکه‌ای از ریگ بیابان را در زیر زبان خود قرار دهید. این روش باعث می‌شود بزاق‌های دهان ترشح شوند و از میزان تشنگی شما کاسته شود.

    بی‌گدار به آب نزنید! در کویر، همیشه مقداری شکر همراه داشته باشید. اضافه کردن شکر به آب‌های تلخ کویر، مزه آب را عوض کرده و شرب آن را راحت‌تر می‌کند.

همچنین برای یافتن آب، خود را خیلی خسته نکنید، زیرا به آب موجود در بدن و توان خود نیاز دارید. قبل از عزیمت به مناطق کویری، نقشه‌های دقیق منطقه را هم تهیه کنید و قبل از رفتن، از کسانی که به منطقه آشنایی دارند، موقعیت چشمه‌ها و قنوات را جویا شوید و بر روی نقشه علامت گذاری کنید. ضمناً دوستان و نزدیکان خود را نیز از سفر خود آگاه کنید و سخن آخر اینکه، بی گدار به آب نزنید!