
اکنون با ما باشید تا به سفری دور و دراز برویم ، جایی در دورترین مرزهای شرقی ایران ؛مقصد ما روستای «ماخونیک» است، سرزمین لی لی پوتی ها!
توریسم آنلاین: هاجر شاهد ، روزنامه توریسم/ شاید در سال های کودکی که کارتون سفرهای «گالیور» به «سرزمین لی لی پوتی ها» را تماشا می کردید تصور می کردید آدم کوچولوها خیالی هستند ، اما در کمال شگفتی باید بدانید که در ایران حیرت انگیز ما روستایی است که سرزمین لی لی پوتی های واقعی است و آدم کوچولوها درآن زندگی می کنند! اکنون با ما باشید تا به سفری دور و دراز برویم ، جایی در دورترین مرزهای شرقی ایران ؛مقصد ما روستای «ماخونیک» است، سرزمین لی لی پوتی ها!
چطور برویم؟
روستای ماخونیک درخراسان جنوبی واقع شده. برای سفر به این مقصد باید با هواپیما ، اتوبوس یا خودرو شخصی به بیرجند بروید. ازشهرستان بیرجند تا ماخونیک 125 کیلومتر فاصله است که پیمودن آن چیزی کمتر از 2 ساعت با خودرو زمان میبرد. پس از آن، راهی شهرستان سربیشه شوید. سپس از جاده سربیشه به سمت روستای درح حرکت کرده تا به منطقه ماخونیک برسید.
خانه های عجیب و غریب آدم کوچولوها
وقتی وارد روستای ماخونیک شدید، اولین چیزی که توجهتان را جلب می کند معماری عجیب و غریب روستاست . خانههای کوچک و کنار هم که بهصورت فشرده بنا شده است. خانههایی که نه حیاط دارند ،نه ایوان و نه حتی پنجره و کیپ تا کیپ هم ساخته شدهاند اما با صفا و پر مهر هستند و این نشان از همدلی و وحدت اهالی این روستا است .این خانههای یکاتاقی مستقیما به کوچه راه پیدا میکنند.

زندگی آدم کوچولوها چطور می گذرد؟
مردمان این روستا به آدم کوتوله ها معروفند وبه خاطرآنها به روستایشان روستای کوتولهها یا سرزمین لی لی پوتی ایران میگویند. ازدواج فامیلی میان کوتاه قدها و نوع تغذیه، باعث شده که افراد روستای ماخونیک کوتاه قد باشند و درگذشته اکثرا قدشان از یک متر و 40 سانتی متربیشتر نبوده ؛ اما در سالهای اخیر با تغییر نوع تغذیه اهالی و مصرف قرص و قطره آهن، نسل جدید کمی بلند قدتر شدهاند.
آنها با طبیعت سخت و اقلیم دشوار این منطقه که تابستان های سوزان و زمستان های بسیارسرد دارد کنار آمده اند و در زمینهای کوچک و مینیاتوری کشاورزی می کنند که با جویهای آب بسیار باریک آبیاری میشود.
عدالت و شراکت را بسیار رعایت می کنند به گونهای که حتی یک دانه زردآلو را به چندین قسمت مساوی قسمت میکنند. گاهی سهم یک خانواده از درخت عناب تنها چهار دانه عناب در سال است.
در باورها وعقاید ماخونیکیها تجاوزوغارت اموال دیگران معنایی ندارد .آنها مردمانی صلحطلب هستند که حتی شکار هم نمیکردند. میوههای این روستا عناب، زردآلو و انجیر است. درختانی نیز وجود دارد که عام المنفعه هستند و همه میتوانند از آن استفاده کنند.
جالب است بدانید آدم کوچولوها تا همین ۵۰ سال پیش کارهای عادی و رایج را نیز انجام نمیدادند. مثلا چای نمینوشیدند، گوشت نمیخوردند و سیگار نمیکشیدند و اینگونه کارها را گناه میدانستند. جالبتر آن که آنها تلویزیون نداشتند و به آن شیطان میگفتند و هرگز اجازه نمیدادند کودکانشان تلویزیون تماشا کنند تا جادو نشوند.
آدم کوچولوها چه می خورند؟
شاید باورتان نشود تا ۱۰ سال پیش ساکنان روستای ماخونیک تنها دو وعده میخوردند و در فرهنگ آنها وعدهای به نام ناهار وجود نداشت. تا چند دهه قبل ماخونیکیها حتی با گندم آشنا نبودند .
غذای سنتی آنها چغندر و شلغم پخته به اسم پختک است و تا سال ۸۴ نیز همچنان قوت غالب آنها بود. از دهه ۷۰ که گندم به این روستا رسید، با آن نان میپزند و آن را همراه با کشک میخورند.
قلورشیر، قلور ترش، سوزی، اشکنه زن کاهل، آب دوغ، گرماس، آب ماست، اشترغاز و تلخو از غذاهای مرسوم روستای ماخونیک است.
دیدنی های ماخونیک
یکی از تاریخیترین دیدنیهای ماخونیک، قلعهای با معماری قدیمی است که روی بالاترین تپه در این منطقه قرار دارد. این قلعه به دلیل موقعیت استراتژیک خود، نقش دژ دفاعی را در گذشته داشته است.سنگ نگاره ماخونیک،برج گل انجیر، منزل سرگردونی و نادر مره هم سایر دیدنیهای این روستا است.
شب کجا بمانیم؟
برای بازدید کامل ازروستای ماخونیک خراسان به 2 الی 3 ساعت زمان نیاز دارید. با این حال، اگر خواستید شب را در این روستای جالب و عجیب به صبح برسانید، یک اقامتگاه بومگردی در ماخونیک وجود دارد.
ماخونیک را جزو هفت روستای شگفت انگیز جهان نامیده اند و مردمان سختکوش و مهربانش چندان با جماعت ماشینی کاری ندارند . سفر به این روستای عجیب دنیای تازه ای در مقابل شما خواهد گشود.
راستی در سال های اخیر روستا صاحب امکانات رفاهی اندکی شده است. راه روستا ساخته و آسفالت شده و علاوه بر این اکنون ماخونیک دارای آب شرب، برق، خانه بهداشت، مدرسه ابتدایی، مکتبخانه، حمام و چندین مغازه از جمله خوار و بار فروشی، قصابی، نانوایی، تعمیرگاه موتور و جوشکاری است.
یادتان نرود در سفر به ماخونیک به فرهنگ بومی آنها احترام بگذارید و حتما از محصولات باغی آنها که عناب، انجیر، زردآلو، سیر و همچنین صنایع دستی شان را بخرید و سوغات ببرید تا در قبال میزبانی شان به اقتصاد بومی آنها کمک کرده باشید.











