تحریم‌ها و تنش‌های سیاسی، ضعف در زیرساخت‌های سفر و گاها محدودیت‌های فرهنگی از عللی است که ورود گردشگر به کشور را محدود کرده است.
توریسم آنلاین: هماحاصلی« توریسم»/ ایران در حالی در بین 10 کشور دارای بیشترین میراث جهانی قرار دارد که در جذب گردشگر و بهره مندی از این ظرفیت عظیم میراثی در بازار جهانی سفر ،سهم چندانی ندارد.
تحریم‌ها و تنش‌های سیاسی، ضعف در زیرساخت‌های سفر و گاها محدودیت‌های فرهنگی از عللی است که ورود گردشگر به کشور را محدود کرده است.
با این حال آنچه بیش از همه گردشگری کشور را می آزارد، شعارزدگی و به نوعی محدود شدن گردشگری به سخنان زیبا و بالیدن به ظرفیت هایی است که دردی از گردشگری دوا نمی کند.
در سال های اخیر با وجود رکود سنگین این صنعت ،متولیان این حوزه نیز شوربختانه بیش از آنکه به فکر مهیا کردن برنامه های راهبردی و استراتژی جامع برای رسیدن به نتایج مطلوب باشند به اعداد و ارقام، بدون پشتوانه علمی و عملی بسنده می کنند.
یکی از این موارد نگاه مسئولان به بازار میلیونی گردشگران چینی است .کشوری که بزرگترین شریک تجاری ایران بوده و 9 شهر آن با کلانشهرهای ایران روابط خواهرخواندگی دارند.
نگاهی به صحبت های روسا یا وزرای وقت گردشگری کشور در یک دهه اخیر حاکی از رویای تکراری جذب یک درصد گردشگران چینی است که عدد بزرگی است اما هرگز محقق نشده و عملا هم کارنتیجه بخشی برای جذب این عدد گردشگر هدف انجام نشده است.
این یک درصد دست نیافتنی!
نگاهی به اخبار یک دهه اخیردر این خصوص ما را با اعلانات زیر مواجه می سازد: در سال 1394، مسعود سلطانی فررییس وقت سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری با اشاره یکی از بندهای تفاهم‌نامه بین ایران و چین از عزم ایران برای جذب یک درصد جمعیت 160 میلیونی گردشگران چینی به ایران تا سقف یک‌ونیم میلیون نفر تا سال 2025 خبر داده بود.
آبان ماه سال گذشته انجمن دفاتر مسافرتی ایران و انجمن دوستی ایران و چین تفاهم نامه ای امضا کردند و «علاءالدین بروجردی» رئیس انجمن دوستی ایران و چین و عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس شورای اسلامی اعلام کرده : به این نتیجه رسیدیم که با توجه به ۱۶۰ میلیون گردشگر خروجی از چین اگر حتی یک درصد از این گردشگران جذب ایران شوند رقم قابل توجهی در گردشگری ورودی ایران خواهد بود.
اخیرا صالحی امیری وزیر میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی کشور نیز به دنبال دیدار و گفتگو با سون اییلی وزیر فرهنگ و گردشگری چین در حاشیه بیست‌وششمین مجمع عمومی سازمان جهانی گردشگری ملل متحد در ریاض، ، گفته است: «چین سالانه بیش از ۱۶۰ میلیون گردشگر به خارج از کشور اعزام می‌کند و قصد دارد این رقم را به ۲۰۰ میلیون نفر افزایش دهد. اگر ایران بتواند حتی یک درصد از این ظرفیت را جذب کند، سالانه بیش از دو میلیون گردشگر چینی می‌توانند به ایران سفر کنند؛ عددی راهبردی که می‌تواند تحولی بزرگ در صنعت گردشگری کشور رقم بزند. »
عدد قلیل گردشگران چینی ایران
در این میان طبق اعلام انوشیروان محسنی بندپی معاون گردشگری کشور، ایران سالانه تنها میزبان 60 هزار گردشگر چینی است که این عدد با افق های ترسیم شده در 10 سال اخیر فاصله چشمگیری دارد.
نتیجه آنکه این عددهای رویایی که تصور تحقق آن قند در دل ما ایرانیان آب می کند ، برای گردشگری ما نان نمی شود تا زمانی که الزامات جذب گردشگر چینی فراهم نبوده و عملا اراده ای برای رونق این صنعت وجود نداشته باشد.
عدم دسترسی به سیستم‌های پرداخت بین‌المللی، کمبود واحد‌های اقامتی با استاندارد‌های جهانی در سطح کشور، مشکلات مربوط به زیرساخت‌های فرودگاهی ، ضعف شبکه پروازهای مستقیم ، ضعف در سیستم‌های حمل ونقل عمومی درون شهری، ریلی و جاده‌ای، نبود نیروی انسانی متخصص ، زیرساخت‌های فرسوده ارتباطی، محدودیت و کیفیت نازل اینترنت، کمبود راهنماهای متخصص ، کمبود فروشگاه‌های استاندارد، محدودیت‌های زیرساختی، و کمبود بسته‌های گردشگری متنوع و تجربه‌محور بخشی از مشکلاتی است که برای جذب گردشگران خارجی باید آنها را رفع کرد.
فرض محال که 2 میلیون گردشگر چینی به ایران بیایند آیا شرایط مطلوب میزبانی فراهم است؟ میزبانی از 2 میلیون گردشگر چینی یعنی ورود روزانه حدود 6000 هزار گردشگر چینی به کشور یعنی نشستن چهل هواپیما از چین که خود الزامات فرودگاهی و اقامتی گسترده ای را می طلبد!
حال آنکه اندک گردشگر چینی هم که در سال وارد کشورمی شوند نظام مند نبوده و ساز و کار مشخصی در قبال آنها تعریف نشده و تنها می توان به عدد ورود آنها دل خوش کرد چرا که به گفته یک راهنمای گردشگری از زیرساخت های لازم خوراک ، امکانات اقامتی و تفریحی ، اینترنت و حمل و نقل برای آنها فراهم نیست و از آن سو گردشگران چینی هم عایدی چندانی برای کشورمان ندارند .
وقتی به قول یک راهنمای گردشگری «نه صنایع دستی می‌خرند و نه راهنمای ایرانی همراه دارند. گروه‌های چینی وقتی به ایران می‌آیند چون خدمات فول‌برد دریافت می‌کنند و هزینه تمام خدمات را از قبل پرداخت کرده‌اند، بیشترین سود را قبلا به آژانس‌های چینی رسانده‌اند. به طور کلی یک تور ۲۰ نفره چینی در سفر به ایران مجموعا ۴۰۰ دلار خرج نمی‌کند.»
با این اوصاف در نظر بگیریم که برای تحقق رویای اقتصاد بدون نفت با نیروی محرکه گردشگری ، بیش از اگر و اما و ای کاش و بازی با عدد و رقم های دهان پرکن، نیازمند تدوین برنامه ای راهبردی و گسترده و تجهیز زیرساخت های گردشگری تحت مدیریت مدیران متخصصان و حمایت گسترده از بخش خصوصی و سرمایه گذاران نیاز داریم و درصورتی که ایران بتواند بستر مطلوب را برای میزبانی آماده کند این اعداد نیز دور از ذهن نخواهند بود .راهی که دیگر کشورهای خاورمیانه مثل امارات،عربستان و مصر طی کردند و اکنون مقصد محبوب گردشگران چینی شده اند.
