ز کوی یار می‌آید نسیم باد نوروزی
از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی
چو گل گر خرده‌ای داری خدا را صرف عشرت کن
که قارون را غلط‌ها داد سودای زراندوزی
ز جام گل دگر بلبل چنان مست می لعل است
که زد بر چرخ فیروزه صفیر تخت فیروزی
به صحرا رو که از دامن غبار غم بیفشانی
به گلزار آی کز بلبل غزل گفتن بیاموزی
چو امکان خلود ای دل در این فیروزه ایوان نیست
مجال عیش فرصت دان به فیروزی و بهروزی
طریق کام بخشی چیست ترک کام خود کردن
کلاه سروری آن است کز این ترک بردوزی
سخن در پرده می‌گویم چو گل از غنچه بیرون آی
که بیش از پنج روزی نیست حکم میر نوروزی
ندانم نوحه قمری به طرف جویباران چیست
مگر او نیز همچون من غمی دارد شبانروزی
می‌ای دارم چو جان صافی و صوفی می‌کند عیبش
خدایا هیچ عاقل را مبادا بخت بد روزی
جدا شد یار شیرینت کنون تنها نشین ای شمع
که حکم آسمان این است اگر سازی و گر سوزی
به عجب علم نتوان شد ز اسباب طرب محروم
بیا ساقی که جاهل را هنیتر می‌رسد روزی
می اندر مجلس آصف به نوروز جلالی نوش
که بخشد جرعه جامت جهان را ساز نوروزی
نه حافظ می‌کند تنها دعای خواجه تورانشاه
ز مدح آصفی خواهد جهان عیدی و نوروزی
جنابش پارسایان راست محراب دل و دیده
جبینش صبح خیزان راست روز فتح و فیروزی
درباره حافظیه پربازدیدترین مکان گردشگری کشور در نوروز
آرامگاه حافظ، شاعر بزرگ ایرانی که به حافظیه شهرت دارد یکی از پر بازدید ترین مکان های شهر شیراز است که همه ساله گردشگران بسیاری از آن بازدید به عمل می آورند. بنایی که با معماری خاص و زیبای خود، یادگار معماری درخشان ایرانی در دوره زندیه و تلفیقی از هنرهای بی نظیر تجسمی است.
حافظیه در شمال شهر شیراز و در جنوب دروازه قرآن قرار دارد. دلیل اینکه این مکان، حافظیه نامیده شده ، آرامگاه حافظ در این مکان است. مساحت حافظیه ۲ هکتار بوده و از ۲ صحن شمالی و جنوبی تشکیل و این صحن‌ها توسط تالاری از یکدیگر جدا شده‌اند.
تالار حافظیه متعلق به دوره حکومت زندیان می باشد، که ۵۶ متر طول و ۸ متر عرض داشته و از ۲۰ ستون سنگی، هر کدام به ارتفاع ۵ متر تشکیل شده است. این تالار در ابتدا شامل ۴ ستون و ۴ اتاق بوده که بعدها اتاق ها از محدوده آن حذف شده اند. در دو سمت شرقی و غربی تالار ، ۲ اتاق که یکی متعلق به سازمان میراث فرهنگی و دیگری مربوط به دفتر آرامگاه می باشد، وجود دارد.
طراحی اولیه مقبره حافظ به سال ۸۵۶ هجری قمری بازمی‌گردد. حدود ۶۵ سال پس از فوت حافظ، شمس‌الدین محمد یغمایی، وزیر میرزا ابوالقاسم گورکانی، حاکم فارس، امارتی گنبدی شکل بر فراز مقبره حافظ بنا کرد و حوض بزرگی در روبه روی مقبره بنا کرد.
این بنا یک بار در اوایل قرن یازدهم هجری، در زمان حکومت شاه عباس و بار دیگر، ۳۵۰ سال پس از وفات حافظ، به دستور نادر شاه افشار مرمت شد.
بعد از کریم‌خان زند در سال ۱۲۳۵ هجری شمسی، ابوالفتح میرزا مؤید الدوله، حکمران فارس، حافظیه را بار دیگر مرمت کرد و در سال ۱۲۵۷ هجری شمسی فرهاد میرزا معتمدالدوله فرمانروای فارس در اطراف مقبره حافظ، کوشکی چوبی ساخت. در سال ۱۲۷۸ هجری شمسی اردشیر بار دیگر بارگاه را مرمت کرد و بر فراز آن کوشکی دیگر بنا کرد، اما سید علی‌اکبر فال اسیری به‌دلیل زرتشتی بودن اردشیر، بنای مرمت‌شده را ویران کرد. بنای ویران‌شده در سال ۱۲۸۰ هجری شمسی بار دیگر مرمت شد و شاهزاده ملک منصور کوشکی آهنین بر فراز مقبره ساخت. در سال ۱۳۱۱ شمسی فرج‌الله بهرامی نیز تعمیراتی اساسی در باغ، آرامگاه و دیوارهای اطراف آن انجام می‌دهد.
در سال ۱۱۸۷ هجری قمری ، کریم خان زند بر مقبره حافظ، بارگاهی به سبک بناهای خود ساخت و بر مزارش سنگی مرمرین نهاد که امروز نیز باقی است. بعد از عمارتی که کریم خان زند بر مقبره حافظ ساخت در طول ۱۶۰ سال، تعمیرات متعددی به وسیله اشخاص خیرخواه انجام گرفت تا آنکه در سال ۱۳۱۵ به کوشش شادروان علی اصغر حکمت، بنای کنونی با بهره گیری از عناصر معماری روزگار کریم خان زند و یادمان های حافظیه، توسط آندره گدار فرانسوی طراحی و به اجرا در آمد.
