نه آقایان؛ پرسپولیس بهترین نفرات را دارد!
پرسپولیس وقتى حیرت ژاوى را، به باور متحیرانه خود گره زد، رأى خود را امضا کرد و حکم خود را افشا نمود.
اردشیر لارودی در خبر ورزشی نوشت: ١- پرسپولیس در حال بردن بازى بود که کارش از نقد و بررسى گذشت. پرسپولیس در کار حفظ سرمایه گرانبهایش بود که کارش از تعریف و تمجید و تحسین هم گذشت.
مردمى که پا به پاى پرسپولیس آمدند؛ مردمى که حتى باید گفت: بازى مربوط به خود را- وظایف حمایتى خودشان را- بهتر از پرسپولیس بازى کردند تا پیروزى شفابخش تیمشان شکل بگیرد؛ همان مردمى که ۴+٩٠ دقیقه، از ته دل و عمق جان خروشیدند و آزادى را به بهشت فوتبال ایرانى بدل کردند، حکم دیگرى هم در همان دقایق، در همان لحظه‌ها و در همان صحنه‌ها، راندند.
مردم گفتند و همه شنیدند که نیمه نهایى تمام شد، سلام بر فینال لیگ آسیا.
مردم گفتند و همه تأیید کردند که حالا باید فینال را برد. حالا باید نبرد آخر را به سود خود تمام کرد. حالا باید تمام قاره‌کهن را، متوجه فوتبال خالص ایران کرد.
پیروزى‌هاى پرسپولیس، پیروزى فوتبال ایرانى بود. پیروزى بعدى هم لازم است، تا پرچم فوتبال ایران، در بالاترین قله‌هاى خود ویژگى و ایرانیت، فخر بفروشد.
***
پرسپولیس، جایزه مردمى‌ترین برد را از دست مردم گرفت.
عادل هم برد
٢- پیکار پرسپولیس- السد، یک برنده دیگر هم داشت: … عادل فردوسى‌پور که بى‌توجه به همه خواب‌هایى که براى برنامه‌اش (۹۰) دیده‌اند، مأموریت دلى اش را، براى گزارش حسى‌ترین بازى سال و کدام سال که حسى‌ترین بازى پنج دهه اخیر، به خوبى و از ته دل انجام داد.
گزارش عادل، گزارشى بود واقع‌گرایانه، حقیقت‌گویانه و لبریز از نوگویى و بدیع‌گویى که حق بازى را ادا کرد. عادل هم، از خوب‌ها و از خوبى‌هاى بازى بى‌همتاى لیگ آسیا بود.
وارونه دیدن، معکوس گفتن
٣- هم عادل نکته‌اى را بار‌ها گفت که صحت ندارد و هم خیلى‌هاى دیگر براى به رخ کشیدن بزرگاى کارى که پرسپولیس انجام داده است، با نگاه وارونه و بیان معکوس مى‌گویند:
… پرسپولیس هیچ‌کس را نداشت. برانکو با دست خالى و بدون بازیکن- که از اینجا و آنجا خریده باشد- شاهکار خلق کرد.
این هر دو غلط است. این هر دو حق مطلب را بجا نیاوردن است. این هر دو، دل در گروى تصورات نابجا و برداشت نادرست بستن است.
اتفاقاً برعکس. پرسپولیس بهترین نفرات را دارد. پرسپولیس تاکتیک‌پذیرترین بازیکنان را دارد. بازیکنانى که «ادا» یى نیستند. بازیکنانى که اطوار درنمى‌آورند و البته، برانکو هم خریدار این ناز و ادا‌ها نیست و دل بسته است به بیرانوند، سیدجلال، شجاع، انصارى، ماهینى، شایان، نوراللهى، کمال، نعمتى، بشار، علیپور و منشا.
بازیکنان پرسپولیس، خالص بازیکنان پر از خلوصند. بازیکنان پرسپولیس، تمیزترین مردان این باشگاه و این تیمِ ریشه‌دار در دل مردمند.
برانکو روى نیمکتش، با کمبود نفر مواجه بود ولى توى زمین، فداکارترین و باوفاترین بازیکنان را به آرتیست‌ها و خودگم‌کرده‌هاى «نارسیست» و خودشیفته که عاشق هنر نداشته خویشند، ترجیح داد.
برانکو هم لابد مى‌داند که: … یکى مرد جنگى، به از صد هزار سیاهى لشکر.
نه؛ پرسپولیس بازیکنانى خوب و مردانى که در خدمت تیم باشند، کم ندارد. زیاد هم ندارد. همان‌طور که بازیکنان زیادى هم اگر داشت- که داشت- ردشان کرد.
***
درس مهمتر برانکو این بود: … بازیکنان واقعى که عصاى دست مربى‌اند، قهرمانى‌ساز و قهرمان‌پرورند.
