ترشی ژاپنی؛ مهمترین غذای جهانیان!
حدود قرن نوزدهم میلادی، «سوشی» بالاخره به شکلی درآمد که امروز می‌شناسیم؛ رول‌های کوچکی از برنج و سبزیجات با ماهی تازه خام یا بخارپز که ژاپنی‌ها، هم دوست دارند و هم می‌گویند غذای مفیدی است.
توریسم آنلاین: به عقیده کارشناسان گردشگری، علت محبوبیت غذای ژاپنی مثل سوشی آن است که این سبک غذا، نمونه خوبی است از روش‌هایی کاملاً سلامت بخش که اکنون در رستوران‌های اکثر پایتخت‌های چندفرهنگی و بزرگ جهان به مشتریان ارائه می‌شود.
علاوه بر جنبه سلامت بخش این نوع غذاها، تزئین و چیدمان آن‌ها نیز می‌تواند در انتخاب غذاهای محبوب نقش مؤثری داشته باشد. همانطور که این محبوبیت در تصاویر مربوط به غذاهای ژاپنی به وضوح دیده می‌شود.
از آنجا که ژاپن، هم هوای گرم و شرجی دارد و هم در اطرافش دریا زیاد پیدا می‌شود، ماهی و برنج از زمان‌های قدیم، دو عنصر اصلی غذاهای ژاپنی به شمار می‌روند.
قبل از پیشرفت تکنولوژی و اختراع وسایل سردکننده، بهترین راه نگهداری این دو ماده غذایی، درست کردن ترشی با این دو عنصر غذایی بود. این ترشی‌ها، پدربزرگ آن چیزی است که ژاپنی‌ها امروز به اسم «سوشی» تهیه می‌کنند.
ایراد این روش البته این بود که جا افتادن ترشی به درازا می‌کشید، برای همین در قرن هفدهم میلادی، یکی از آشپزهای دربار ژاپن تصمیم گرفت به جای ترشی انداختن، برنج را با سرکه بپزد و با ماهی تزئین کند.
حدود قرن نوزدهم میلادی، «سوشی» بالاخره به شکلی درآمد که امروز می‌شناسیم؛ رول‌های کوچکی از برنج و سبزیجات با ماهی تازه خام یا بخارپز که ژاپنی‌ها، هم دوست دارند و هم می‌گویند غذای مفیدی است.
به عقیده کارشناسان گردشگری، علت محبوبیت غذای ژاپنی آن است که این سبک غذا، نمونه خوبی است از روش‌هایی کاملاً سلامت بخش که اکنون در رستوران‌های اکثر پایتخت‌های چندفرهنگی و بزرگ جهان به مشتریان ارائه می‌شود.
علاوه بر جنبه سلامت بخش این نوع غذاها، تزئین و چیدمان آن‌ها نیز می‌تواند در انتخاب غذاهای محبوب نقش مؤثری داشته باشد. همانطور که این محبوبیت در تصاویر مربوط به غذاهای ژاپنی به وضوح دیده می‌شود.
تاریخچه سوشی در واقع داستان جذابی ست از سیر تکامل غذایی که روزگاری نماد سادگی بود و امروزه سمبلی از پرستیژ دورهمی‌ها.
سوشی اولین بار در قرن دوم میلادی، در چین درست شد و در واقع روشی بود که چینی‌ها برای نگهداری غذا استفاده می‌کردند. مردم ماهی را در برنج می‌گذاشتند تا مدت طولانی‌تری سالم بماند و قابل خوردن باشد. سپس در زمان نیاز برنج را دور می‌ریختند و ماهی را مصرف می‌کردند. این روش در چین فراگیر شد و تا قرن هفتم در ژاپن که از قدیم غذای دریایی در آن رایج بوده وارد شد. ژاپنی‌ها این روش را تغییر دادند و شروع کردند به خوردن برنج همراه ماهی.
در اوایل قرن هفدهم مردی به نام ماتسوموتو یوشیچی (Matsumoto Yoshiichi) در توکیو به این مخلوط برنج و ماهی، ادویه و سرکه برنج هم اضافه کرد و سوشی های خود را به فروش گذاشت. این گونه بود که سوشی سریعاً آماده می‌شد و می‌توانست همان لحظه خورده شود به جای اینکه مانند قدیم ماه‌ها صبر کنند تا آماده شود.
در اوایل قرن نوزدهم شخص دیگری به نام هانایا یهی (Hanaya Yohei) یک تغییر بزرگی در تولید سوشی ایجاد کرد.
او به جای اینکه ماهی را در برنج قرار دهد، تکه نازکی از ماهی را به شکل یک مستطیل نامتقارن بر روی برنج ادویه‌دار قرار داد.
امروزه به این مدل ، نگیری سوشی (سوشی انگشتی) یا ادومای سوشی که برگرفته از کلمه ادو (نام قدیمی توکیو) است، می‌گویند. چنانچه نیگیری سوشی رایج‌ترین مدل سوشی در ژاپن است.
در آن زمان سوشی در اتاقک‌هایی در خیابان فروخته می‌شده و به عنوان میان وعده‌ای که در حال حرکت میل کنند مصرف می‌شد.
رفته رفته نیگیری سوشی در ژاپن گسترش یافت. شاید یکی از مهمترین دلایل آن زلزلهٔ سال ۱۹۲۳ در توکیو بود که به مهاجرت بسیاری از توکیو منجر شد.
پس از جنگ جهانی دوم اتاقک‌های تهیه و مصرف سوشی بسته شدند و به داخل خانه‌ها، در محیطی بهداشتی تر انتقال داده شدند. جای نشستن هم بعدها قرار داده شد و کم‌کم سوشی از آن حالت فست فودی به غذایی شیک تبدیل شد.
با اصلاحات صورت گرفته توسط امپراتور می جی در ژاپن، بسیاری از ژاپنی‌ها در اوایل قرن نوزدهم روانه امریکا شدند و مصرف سوشی در این کشور نیز کم‌کم آغاز شده و نخستین مغازه سوشی فروشی در سال ۱۹۰۶ در آمریکا افتتاح شد.
ازآن‌پس این خوراک با سرعت بیشتری در جهان فراگیر شد و غربی‌ها که میل به خاص بودن در آن‌ها همواره بیش از سایر جوامع موج می‌زده، به تهیه سوشی های جدیدتری روی آوردند. مدل‌هایی همچون رول‌های کالیفرنیایی سوشی که امروزه یکی از محبوب‌ترین دسته‌بندی‌های سوشی محسوب می‌شود در کنار سایر رول‌های ابتکاری و اغلب لذیذ از این غذای ۱۸۰۰ ساله، روز به روز طرفدارهای بیشتری پیدا کرده و سال‌هاست به عنوان مزه‌ای ثابت در دورهمی هایی که خاص بودن برای میزبان عنصری کلیدی ست، نقش پررنگی ایفا می‌کند.
