گلگشت در نرگس زارهای سالارآباد

 بهبهانی ها با پاییز و زمستان قرار دیرینه‌ای دارند. پای سرما و باد و باران که به اینجا می رسد خاک جان می گیرد، پیازهای کاشته شده در دل زمین به بار می نشینند و نرگس های‌شان زیباتر از همیشه سربلند می کنند

توریسم آنلاین: بایستید؛ درست همین جا! چشم‌های تان را ببندید و نفس بکشید! نفس بکشید و مست شوید از بوی گل های روییده در این دشت. اینجا بهبهان است؛ وشما به مهمانی نرگس دعوت شده اید.

دقیقا همین حالا که فصل چیدن نرگس است، همین حالا که گل چین ها روی زمین نرگس می چینند و دسته می‌کنند، باید اینجا باشید. اینجا مقابل تان تا چشم کار می‌کند نرگس است؛ بلند و قدکشیده. باید اینجا باشید تا هنوز از پیچ جاده و کارخانه سیمان نگذشته، اول بوی نرگس ها به مشام‌تان برسد و روح تان را تازه کند و بعد دشت را پر از گل ببینید.

به  بهبهان بیایید تا دلیل ماندگاری آدم هایی را که در این نرگس‌زار کار می‌کنند بفهمید و  ببینید که چرا کارگرهای این گلزار، سال هاست رخ به رخ با نرگس نشسته‌اند و از معاشرتش سیر نمی‌شوند.

ارمغان سرما

بهبهانی ها با پاییز و زمستان قرار دیرینه‌ای دارند. پای سرما و باد و باران که به اینجا می رسد خاک جان می گیرد، پیازهای کاشته شده در دل زمین به بار می نشینند و نرگس های‌شان زیباتر از همیشه سربلند می کنند رو به آسمان؛ آسمانی که با باران‌های گاه و بی‌گاهش بارورترشان می‌کند.

برای بهبهان پاییز و زمستان، «بهار» است؛ فصل رویش نرگس ها. وقتی که دشت رنگ عوض می کند و جوان می شود؛ انگار که لباس پوشیده باشد سفید و پر از گل. پای گردشگرهای خوش ذوق و دوستدار طبیعت در همین روزهاست که به بهبهان باز می‌شود؛ افرادی که بعد از یک بار سفر  و یک بار ملاقات با نرگس‌ها، می‌شوند مسافر همیشگی .

نرگس زار معروف بهبهان، کنار روستای سالار آباد قرار گرفته‌است. روزگاری این گل های زیبا علف هرز محسوب می شدند و بسیاری از کشاورزان آنها را می‌چیدند و جایشان گندم و جو می‌کاشتند. حتما آن دوران روزگار غربت نرگس‌ها بوده، اما حالا چشم نرگس خریدار بیشتری دارد. وقتی اینجا همه اسم اولین گلی را که یاد می‌گیرند، نرگس است و در هر خانه یکی دو دختر کوچک با موهای گیس بافته و اسم نرگس پیدا می‌شود.

از بین این جمعیت، پیرمردها و پیرزن‌های روستا که کم هم نیستند نزدیک غروب دست دل‌شان را می گیرند و می آیند کنار نرگس زار. می نشینند به انتظار آدم  غریبه‌ای که از پیچ جاده بگذرد و وقتی مقابل‌شان می رسد با صدای بلند بپرسد: «خسته نباشی حاجی. نرگس زار همین جاست؟» و آنها دست بلند کنند و با اشاره گل نرگس بزرگی را که روی در نرگس زار اداره منابع طبیعی بهبهان جاخوش کرده نشان بدهند که یعنی در ورودی آنجاست.

همان دری که بسیاری از آن‌ها بارها و بارها از آن گذشته‌اند و آن طرف در، کارگر روزمزد گل چین شده‌اند! برای اهالی این جا محبوب ترین فصل سال، فصل برداشت گل است؛ فصلی که پیاز نرگس‌ها به گل می‌نشیند و عطرشان می‌پیچید توی کوچه و پس کوچه‌های سالار آباد. برای همین است که در این فصل بازار عروسی داغ‌تر است.

وقت گل چینی

این گل  مراقبت زیادی نمی‌خواهد، یک بار اول شهریور و یک بار اول مهر آبیاری می‌شود. بعد از آن هم با باران‌هایی که می‌بارد نرگس سیراب می‌شود. آخرین پیازهایی که با بارندگی رشد می کنند، 25‌دی ماه گل می دهند.

هرکسی نمی‌تواند بچیند، اگر تازه‌کار باشی وقتی‌توی نرگس زار راه می‌روی گل‌ها را له می‌کنی یا موقع جدا کردن‌شان از شاخه گلبرگ‌هایشان می‌ریزد.

چگونه برویم؟

از پایتخت تا بهبهان در جنوب غربی استان خوزستان، 991 کیلومتر راه در پیش دارید که مسیرتان از آزادراه ساوه تا اراک، بروجرد، خرم آباد، دزفول، مسجد سلیمان و رامهرمز می‌گذرد.

این مسیر  حدود 11 ساعت به طول خواهد انجامید. از بهبهان تا روستای سالارآباد که در شمال شرقی آن واقع است، 4 کیلومتر راه در پیش دارید.