صورتی چرک!

رویاهایی برای دریاچه صورتی که زیر آلودگی های زیست محیطی  و زباله گردشگران به حال خود رها شده است

توریسم آنلاین: اینجا دریاچه مهارلو است ؛ همان تالاب صورتی معروف که عکس هایش را بسیار در فضای مجازی دیده اید . اما عکس ها با آنچه درواقعیت می بینید بسیار متفاوتند .

هما حاصلی، روزنامه توریسم/ « ازدور می درخشد ؛ دریاچه ای رنگی سر به شانه  تپه های سبز« دشت گل» و در آغوش باغ های بادام و انار. تندیس های نمکی غول پیکر زیر نورپردازی های مجلل دلبری می کنند.

جایگاههای شیک و آلاچیق های زیبا که از تپه های اطراف تا  در جوار بادامستان های همسایه وکنار آب آیینه فام  گسترده شده اند ، آماده میزبانی از  گردشگرانی هستند  که با نظم خودروهایشان را به پارکینگ های پایین جاده هدایت می کنند.

پیست دوچرخه سواری ، مسیرهای پیاده روی ،جایگاه هایی برای تماشای آسمان شب های پرستاره دریاچه وسکوهایی برای تماشای پرندگان مهاجر و برگزاری رویدادهای شاد وجشنواره های رنگارنگ ، آوازه این مقصد رویایی را عالمگیر کرده است.

گردشگران سلامت برای خرید از مزارع گیاهان دارویی و استفاده ازحوضچه های نمک درمانی و چشمه آب گرم سراز پا نمی شناسند.

قایق ها  زیر آفتاب جانبخش شیراز جاخوش کرده اند وجان می دهند برای گردشی رویایی . پرواز امن بالن ها و پاراگلایدرها، آسمان مهارلو را به جاذبه ای نفس گیر مبدل ساخته است.

بوی کباب و آش محلی با عطر گیاهان کوهی درهم آمیخته و هوش از سر هر مسافری می برد . تورهای پر طرفدار داخلی و خارجی به مقصد دریاچه وهمچنین برای بازدید از کاروانسرای شاه عباسی دوره صفوی، بقعه بی بی شریفه، قلعه شاهرخ پسر تیمور لنگ و امامزاده خدیجه بانو، پای سرمایه گذاران را به این نقطه بکر فارس باز کرده و احداث رستوران ها ،تاسیسات گردشگری و اقامتگاهها برای پاسخگویی به این حجم گسترده گردشگر رونق گرفته است.

عاری بودن از آلودگی وتلاش مجدانه وقاطعانه  متولیان  برای جلوگیری از ورود فاضلاب و پساب های آلوده به دریاچه در کنار ایمن سازی جاده  ، جداسازی مسیر‌های توقف، آماده‌سازی پارکینگ امن و طراحی مسیر‌های کندرو و نصب علائم راهنمایی این نقطه را به مقصدی امن و تحسین برانگیز  برای گردشگران داخلی و خارجی تبدیل کرده است.»

عکس ها با آنچه درواقعیت می بینید بسیار متفاوتند!

اینجا دریاچه مهارلو است ؛ همان تالاب صورتی معروف که عکس هایش را بسیار در فضای مجازی دیده اید . اما عکس ها با آنچه درواقعیت می بینید بسیار متفاوتند . نوشتاری که تا  اینجا خواندید هیچ کدام واقعی نبود و همه تصاویر خیالی است از رونق گردشگری دریاچه صورتی  که با  وجود ظرفیت های طلایی اش  به حال خود رها شده و علی الظاهر متولی و دلسوزی ندارد.

دریاچه مهارلو در فاصله ۲۷ کیلومتری جنوب شرقی شیراز واقع شده است. مهارلو با نام های دیگری همچون مهلو، مهلویه، ماهلویه و با عناوین قدیمی تری مانند جنکال یا دریاچه نمک نیز شناخته می شود. نام جنکال را اصطخری، جغرافی‌دان قرن چهارم هجری قمری بر روی این دریاچه گذاشت، همچنین در فارسنامه ابن بلخی و جغرافیای حمدالله مستوفی نیز نام این دریاچه ماهلویه نوشته شده است.

این دریاچه وسعتی برابر  ۲۵ هزار هکتار دارد و دارای آبی است بسیار شور که همه ساله میزان قابل توجهی نمک از آن برداشت می شود. آب مهارلو توسط رودخانه های فصلی و چند چشمه زیرزمینی تامین می شود.

میزان تبخیر آب این دریاچه بسیار بالاست. تبخیر شدید آب دریاچه مهارلو سبب شده است تا شوری آن به شدت افزایش یابد و نوعی جلبک دریایی قرمز رنگ به نام “کشند قرمز” در آن تکثیر شود. رشد و تکثیر بیش از حد این جلبک در این دریاچه باعث شده است تا تمام آب آن به رنگ صورتی متمایل شود و  هیچ موجود زنده ای به جز یک نوع آبزی به نام آرتیما نتواند در آن زنده بماند.

دریاچه مهارلو مامن امنی برای پرندگان کوچک و بزرگی از قبیل  فلامینگو ، تنجه، اردک سرسبز، مرغابی، آبچلیک، چوکا و آنقوت محسوب می شود.

دریاچه مهارلو فرصتی برای توسعه پایدار

شوربختانه دریاچه مهارلو نیز مثل بسیاری جاذبه های کشوربه حال خود رها شده و گرچه مقصد سنتی گردشگران شهر و روستاهای اطراف است اما نقشی در اقتصاد گردشگری ندارد و در وضعیت فعلی حضور گردشگران بدون هیچ گونه نظارت و مدیریت، بیشتر آسیب زا است .

رها کردن زباله های فراوان در اطراف دریاچه مهارلو آن را چرک و نا زیبا کرده و تبدیل آن به پیست موتورسواری و اتومبیلرانی از سوی گردشگران سهل انگار در فصل های خشک ، زخم های جبران ناپذیری بربافت آن وارد می کندو در ایام پرآبی توقف های نابجای گردشگران در جاده اصلی کنار دریاچه و ازدحام افراد و خودروها ،وضعیت ترافیکی اسف باری ایجاد کرده و جاده را برای خودرو های در حال عبور نا امن می کند .

ایمن نبودن تفریحات دریاچه مثل پاراگلایدربه اخبارغم انگیزمصدومیت ومرگ گردشگران می انجامد ؛در حالی که مهارلو گنجینه ای است منحصربفرد که با بهره برداری از ظرفیت های آن می توان اقتصاد گردشگری استان را دگرگون و رونق ،اشتغالزایی و ثروت آفرینی را برای اهالی مناطق اطراف دریاچه به ارمغان آورد.

در حال حاضرمسئولان همواره درجلساتی فرسنگ ها دورتر از ظرفیت ها و جاذبه ها با افتخار از داشته ها می گویند و با اعداد و ارقام به وجد می آیند؛ غافل از آنکه ظرفیت ها به تنهایی نقش چندانی در توسعه و رونق اقتصاد گردشگری ندارد وصرفا مواد اولیه خامی هستند که باید آنها را با برنامه ریزی های کلان ، تسهیل سرمایه گذاری و تجهیز زیرساخت ها آنها را  آراست و با رعایت ملزومات زیست محیطی مقدمات توسعه پایدارشان را فراهم آورد.

دریاچه صورتی ایران چیزی از نمونه های خارجی خود کم ندارد و  نباید و نشاید که بیش از این از ظرفیت های ناب آن غافل شد. آبادانی و حفاظت زیست محیطی از آن نه تنها موجب رونق گردشگری  خواهد شد  بلکه آن را از کانون تهدیدی برای ایجاد ریزگردها به فرصتی برای توسعه پایدار تبدیل خواهد کرد. وقت آن است که آستین ها را بالا بزنید!