با ما همراه شوید تا در دومین غار آبی ایران پرسه‌ای بزنیم و با عبور از رودخانه‌ها و آبشارهای زیبای داخل غار، لذت غارنوردی را دوچندان کنیم.
توریسم آنلاین: شنیده اید که هر غاری یک گنج دارد، اصلاً غار، بی‌گنج نمی‌شود! غار دانیال هم گنج دارد، اما از نوع خودش. استلاگمیت و استلاکتیت‌های چند میلیون ساله‌ای دارد که ساخت هر سانتی متر از آنها حدود 100 سال طول می‌کشد، آن هم در یک راهروی دو کیلومتری که طی میلیون‌ها سال حرکت آب‌های زیرزمینی، در سنگ‌های آهک انحلال پذیر شکل گرفته است.
هیجان و ماجراجویی در پیمایش غارهای خشک و آبی، فرود از تونل‌ها و آبشارها، عبور از حوضچه‌ها و گودال‌های درون غارها و لمس تاریکی مطلق، یکی از تفریحات مورد علاقه گردشگران است. پیشنهاد امروز ما به گردشگران ماجراجو، سفر به غار آبی دانیال در شمال کشور است. بدون شک در صورت حضور در چنین سفری، با تجربه‌هایی روبرو خواهید شد که برای شما بسیار لذت‌بخش و مفرح خواهد بود.
مازندران با داشتن غارهای عمیق و شگفت انگیز، بهشتی برای طبیعت گردی به شمار می‌رود و نیمه اول سال فرصت مناسبی برای پیمایش غارهای ناشناخته، اما بسیار زیباست. برای این منظور، از غارهای کم نظیر مازندران که از شرق تا غرب استان پراکنده است، نباید غافل شد. شهرستان ساحلی تنکابن که لقب توریستی‌ترین، زیباترین و خوش آب و هواترین منطقه شمال کشور را به خود اختصاص داده، با بیش از یک هزار سال تمدن، غار دانیال را در آغوش گرفته است.
غار دانیال به عنوان یکی از جاذبه‌های گردشگری این منطقه، که در جنوب شهر سلمانشهر(متل قو) در ۳۰ کیلومتری شرق تنکابن و در مسیر ارتباطی کناره چالوس به تنکابن قرار دارد، از جمله غارهای آبی و رودخانه‌ای رشته کوههای البرز به شمار می‌رود.
غار دانیال در عین حال، مقام دوم را در میان طویل‌ترین غارهای رودخانه‌ای ایران به خود اختصاص داده است و عمق آب آن در برخی نقاط به 2 متر می‌رسد که با وجود مواد آهکی چکیده از سقف غار، منظره زیبایی دارد.
پس با ما همراه شوید تا در این غار آبی پرسه‌ای بزنیم و در بین راه با جاذبه‌هایی نظیر پیاده‌روی و کوهپیمایی مفرح در جنگل‌های تنکابن، به آرامش برسیم. پیمایش شعف انگیز غار با گذر از رودخانه‌ها و آبشارهای زیبای داخل غار، شنا در حوضچه‌های غار و دیدار از تالار خفاش‌ها همراه است که لذت غارنوردی را دوچندان می‌کند.
دومین غار آبی ایران
مسیر هموار است، جنگلی نیمه بکر با درختانی خوش قد و قامت. نیم ساعتی است که با اعضای گروه از هیجان غارنوردی و حاشیه‌های بکر و تکرار نشدنی‌اش صحبت می‌کنیم. ساعت حرکت کم‌کم نزدیک می‌شود.
غار دانیال، دومین غار بزرگ رودخانه‌ای ایران بعد از غار «قوری قلعه» پاوه در کرمانشاه است. دمای داخلی آن در طول سال تقریباً یکسان است و جریان رودخانه از ابتدای ورود به غار تا بخش انتهایی آن ادامه دارد که از به هم پیوستن چندین جوی و چشمه به وجود آمده و عمق آن در بخش‌های مختلف غار متغیر است، ولی به طور کلی، از یک متر تجاوز نمی‌کند. البته چندین گذرگاه در این غار وجود دارد که در هنگام بارندگی، عمق آنها بالا آمده و گذر از آنها تقریباً غیر ممکن می‌شود.
آب‌های داخل غار با 2158 متر طول، از چند چشمه کوچک که از شعب مختلف آن سرچشمه می‌گیرند، تأمین می‌شود و کاملاَ زلال و حتی قابل شرب است. دمای هوای داخل غار حدود ۲۳ درجه سانتیگراد و دمای آب چیزی حدود ۱۷ درجه است که این دما در تمامی طول سال تقریباً ثابت است که همین مسأله اجازه می‌دهد غار دانیال در طول سال، حتی در فصل زمستان، قابل غارنوردی باشد. ضمناً زمان لازم برای پیمایش کامل غار برای یک تیم کوچک ورزیده، سه و نیم ساعت و برای تیم‌های آماتور بین پنج تا هفت ساعت است.
هیس! قبل از هرچیز، دهانه غار که در خوشبینانه‌ترین حالت، گنجایش عبور یک نفر را دارد، برایتان دست تکان می‌دهد و بعد از نزدیک شدن به آن، می‌توانید صدای آب‌های روان و نسیم خنک در حال گردش غار را نیز حس کنید، اما این فقط آغاز راه است!
توجه داشته باشید شما در غاری قدم می‌گذارید که مقام دوم را در میان طویل‌ترین غار های رودخانه‌ای ایران را به خود اختصاص داده است، اما نگران نباشید، حضور یکی دو غارنورد کارکشته که تجربه لمس دیواره‌های بزرگ‌ترین و خطرناک‌ترین غارها را دارند، می‌تواند آرامش بخش باشد.
ممکن است در طول مسیر رفت، قدری خسته شوید و سرمای درون غار موجب آزارتان شود. بنابراین بیشتر تحرک داشته باشید و به غار «ماموت» در کنتاکی امریکا با طول 591 کیلومتر بیاندیشید!
شاید رعایت سکوت در هیچ مکانی مانند بیمارستان و درون غار، مفید و آرام بخش نباشد. پس علیرغم شگفت زدگی حاصل از پدیده‌های بکر در طول مسیر، سکوت را کاملاً رعایت کنید و وظیفه زبان را به اشاره‌های چشم و ابرو محول کنید!
در تالار خفاش‌ها
بعد از ورود به دهانه غار، باید قید خشک و تمیز ماندن لباس‌هایتان را بزنید! چون از همان اول و در فاصله۱۰۰ متری دهانه غار، وارد حوضچه‌ای می‌شوید که برای ادامه مسیر باید تا شکم در آن فرو بروید. البته همین‌طور که جلو می‌روید، تزئینات آهکی چند میلیون ساله به استقبالتان می‌آید.
حدود ۳۰۰ متر بعد از حوضچه اول، به فضای باز بزرگی می‌رسید که به تالار «خفاش»ها مشهور است. تقریباً وسط این تالار، تپه‌های بلندی قرار دارد که با فضله‌های خفاش‌ها پوشیده شده که خیلی هم لیز است. باید از این تپه‌ها بالا بروید تا به قله برسید که اتفاقاً کار آسانی هم نیست. روی تپه اگر سرتان را بالا بگیرید، خفاش‌ها را روی سقف تالار می‌بینید که در خوابند.
این کلونی‌ها، چند متر بیشتر با شما فاصله ندارند. ضمناً خفاش‌ها را به هیچ‌وجه با پرتاب چیزی بیدار نکنید. متأسفانه به دلیل آزارهای وارده در چند سال اخیر، جمعیت خفاش‌های غار بسیار کاهش یافته است.
در تالار «ریزان»
در ادامه مسیر، چند سینه‌خیز و پامرغی طولانی منتظر شماست، آن هم در جایی که تا مچ دست در آب کاملاً سرد قدم می‌زنید! بعد از طی حدود 2۰۰ متر از سیفون اول، به یک سیفون دیگر در کنار دو اتاق بزرگ خواهید رسید. برای عبور از این نقطه باید یک صعود دو متری انجام دهید و از بالای صخره جلو بروید.
اگر به هیجان بیشتری نیاز دارید، می‌توانید مسافت چند متری سیفون را از زیر آب عبور کنید؛ یعنی غواصی کنید و در آن طرف از اتاق بیرون بیایید. در این نقطه، بعد از کمی پیاده‌روی، به محوطه‌ای می‌رسید که به تالار «ریزان» معروف است. اینجا شاید زیباترین بخش غار باشد، چون سقف آن از استلاکتیت‌های جوان، نازک و بلند و تزئینات آهکی شیری رنگ پوشیده شده است. هرقدرپیش بروید، دمای غار پایین‌تر می‌آید و آب کف غار هم سردتر می‌شود.
بر سرِ دوراهی غار دانیال
خوبی غار دانیال این است که هر کجا خسته شدید، می‌توانید از همان جا برگردید. البته بیشترین زیبایی این غار در نیمه اول مسیر آن است، چون انتهای غار تنگ‌تر و سقف آن کوتاه‌تر می‌شود. ضمناً سنگ‌ها هم تیزترند، طوری که در انتهای غار، یعنی در نیمه دوم این مسیر، باید حدود ۲۰۰ متر به صورت سینه خیز حرکت کنید و به مکانی برسید که دیواره‌های غار، دیگر آهکی و سنگی نیستند و آب از لای خاک بیرون می‌زند.
توصیه ما این است که از همین‌جا برگردید، چون یک رفت و برگشت کامل به انتهای غار، تقریباً پنج ساعت طول می‌کشد و سرما و رطوبت لباس‌هایتان حتماً شما را اذیت خواهد کرد. موقع برگشت هم نباید نگران گم‌شدن باشید، چون اگر راه را گم کردید، می‌توانید مسیر اصلی خروج آب را دنبال کنید تا به بیرون برسید.
پیاده‌روی نفس گیر!
در صورتی که بیشتر پیش بروید، به اولین آبشار می‌رسید و باید از آن صعود کنید و با گرفتن گیره‌های سنگی که روی صخره‌ها کار گذاشته شده، از آبشار بالا بروید.
در این نقطه اگر مسیر آب را دنبال کنید، بعد از حدود ۸۰۰ متر از دهانه غار، به تنگه‌ای عمیق و پرآب می‌رسید که در وسط آن سقف غار تا نزدیکی سطح آب پایین آمده و شکلی شبیه یک سیفون پیدا کرده است.
یعنی یک فضای بسته، آن هم با یک ورودی و یک خروجی! در نگاه اول عبور از این نقطه، به نظر غیرممکن می‌آید، اما شدنی است. باید تا گردن داخل آب فرو بروید و با آویختن دستان خود به دیواره‌های اطرف، به حرکت ادامه دهید. این را هم بدانید عمق این قسمت از غار، حدود دو متر است و شما باید عرض سه متری تنگه را به همین ترتیب تا انتهای غار دانیال پشت سر بگذارید و از دهانه آن خارج شوید.
