یکی از آئین های که مردم کهن دیار شوشتر در اواخر فصل زمستان و نزدیک عید نوروز برگزار می کردند آئین پلو پزون است.
توریسم آنلاین: گزارش: ابوالفضل مهدی پور ، عکس: مریم شهاب زاده/ درگذشته مردم کهن دیارشوشتر شهر( آئین ها و رسوم) به این دلیل که که برنج یکی ازغذاهای اعیانی به حساب می آمد و همه مردم نمی توانستند آن را تهیه کنند رسم پلو پزون شوشتر داشتند.
بزرگترها و متمولان شوشتری به پاس احترام به طبیعت در اواخر فصل زمستان و نزدیک عید نوروز، نوبر سبزیحات مانند باقله توحه و شویت(شوید) و حلبه و شکرانه ی برنج، را در قالب آیین پلو پزون با جشن و کارونال شادی برگزار می کردند و همه اهالی شهر و یا محله را به صرف پلو مخصوص شوشتری دعوت می کردند.
رسم بر این بود که شخصی یا بزرگتری که قرار بود جشن و آئین پلو پزون را انجام دهد سبزی شوید که از باغ چیده به بالای بام خانه خود پرتاب می کرد . به نشانه این که شما دعوت به آئین پلوپزون هستید ! به این دلیل که برنج(پلو) قند فراوانی دارد گشنیز هم به برنج اضافه می کردند تا قند آن را پایین بیاورد.
در “جشن پلو پزون ” علاوه بر طبخ پلو مخصوص شوشتر، به طبخ و توزیع غذاهای محلی نیز پرداخته می شد. اهالی همراه با موسیقی و آیین‌های سنتی، این آیین را جشن می‌گیرند.
تاریخچه پلو شوشتری به ایام قدیم بازمی‌گردد و خانواده‌های شوشتر، نسل‌ها این غذا را تهیه کرده‌اند و رازهای پخت آن را به نسل‌های بعدی منتقل کرده‌اند.
این غذا در مهمانی‌ها و مراسم مختلف، به ویژه در ایام خاص و اعیاد مورد استفاده قرار می‌گیرد و به عنوان نمادی از مهمان‌نوازی مردم جنوب ایران به خصوص مردم خونگرم شوشتر شناخته می‌شود.
از ضرب المثل های که درباره آئین پلوپزون از گذشته به یادگار مانده میتوان به ضرب المثل:«دو پِرَ که خونتَ وا ونی گِرو ،گِرو سی چِه سی شادی یکی سی پلو پزونه یکی سی ماهِ مبارکِ رمضوونه»
معنی: دوبار است که باید خانه خود را گرو بگذارید !گرو برای چی ؟ برای شادی ،یک بار پلو پزان،یکی برای ماه مبارک رمضان.
«ای باقله وا پوس چیته خود خورم چیته دهام دوس»
معنی:ای باقله هم خودم از پلو می خورم و هم به دوستان می دهم
این آئین با حضور پرشور مردم فرهنگ دوست شوشتر و علاقه مندان به فرهنگ هنر و گردشگران از سراسر کشور در سرای جهانی افضل شوشتر در روزجمعه ۱۹ بهمن ۱۴۰۳ برگزار شد.
با سپاس از راد نژاد فتحی
