توریسم آنلاین: باغ سنگی سیرجان حاصل تلاش چندین ساله یک پیرمردی است که اندوه خویش را با خلق اثری هنری با سنگ و شاخه های خشکیده درختان در سالیان متمادی بر کویر کرمان جاودانه ساخته است و اکنون روستای خشکیده پیرمرد و باغ بی بار و برش مقصد سبز گردشگران جهان است.
با وجود شهرت باغ سنگی هنوز هم کسی دلیل واقعی احداث باغ سنگی را نمی داند داستان هایی بر سر زبان هاست که بیشت به افسانه می ماند. برخی می گویند: بعد از اصلاح اراضی درویش خان باغ سنگی را در خواب می بیند و بعد از آن شروع به ساختن باغی با همان شکل و شمایل می کند یا نقل می کنند که یک روز هنگامی که درویش خان گوسفندانش را به چرا برده بود، شهاب سنگی به زمین سقوط می کند، و درویش خان بعد از سرد شدن شهاب سنگ، آن را به خانه می آورد و ایده ی احداث باغ از همین جا در ذهن او شکل می گیرد!
اما این که درویش خان چطور و از کجا این سنگ ها را پیدا می کرد، هنوز هم یک راز است، و کسی نمی داند که او چگونه توانسته این سنگ ها را سوراخ کند، هر چند هرگز کسی او را در حال سوراخ کردن سنگ ندیده است یا او چگونه توانسته سنگ های سنگین را به تنهایی تا باغ سنگی بیاورد؟
همه ی این ها سوالاتی است که کسی پاسخی برای آن ها ندارد، و حتی برخی کارهای او برای پسر و عروس درویش خان که در کنار او زندگی می کردند، نیز مبهم و رازآلود است.
درویش خان در سال 1303 در میاندوآب کرمان بدنیا آمد .او مردی کر و لال بود و کشاورزی می کرد وبه واسطه ی باغ سنگی اش شهرت جهانی پیدا کرد. شاید زمانی که در یکی از روزهای سال 1340، درویش خان اسفندیارپور، به نشانه اعتراض به از دست دادن زمین‌هایش در کشاکش ماجرای اصلاحات ارضی، درخت‌های خشک شده باغش را با سنگ‌ها تزئین کرد، هرگز فکر نمی‌کرد روزی این باغ به یکی از جاذبه‌های گردشگری استان کرمان تبدیل شود.
«باغ سنگی» حالا دیگر به اندازه‌ای معروف و مطرح شده است که عکاسان و گردشگران، برای دیدن و عکاسی و جاودانه ساختن آن، از گوشه و کنار کشور راهی آنجا شوند.
درباره ی درویش خان آن قدر داستان و روایت زیاد است، که بتواند درویش خان را به یک مرد افسانه ای تبدیل کند. قدیمی ها نسب او را به خان ها نسبت می دهند و معتقدند او یکی از ایلیاتی هایی بود که توسط رضاخان در یکی از روستاهای سیرجان ساکن شد.
برخی او را مردی شجاع و دلاور می دانند که از هیچ چیز واهمه ای نداشته است. اما در میان همه ی این روایت ها، آن چه بیشتر از همه به واقعیت نزدیک است و شواهد آن را تایید می کنند این است که درویش خان یکی از زمین داران سیرجان بود، و با کشاورزی و باغبانی و به گفته ی برخی با چوپانی زندگی خود را سپری می کرد.
مردی که در روایت های مردم به قهرمانان افسانه ای شاهنامه بی شباهت نیست و با وجود داستان های بسیاری که از سرنترس و دلاوری هایش روایت می کنند، قلبی هنرمند و ذهنی خلاق داشته است.
آن طور که مردم روستا و خانواده ی درویش خان می گویند، تا سال 1340 درویش خان یک زندگی عادی و آرام داشت، اما وقتی در آن سال اصلاحات ارضی انجام شد و او زمین هایش را از دست داد، زندگی درویش خان تحت تاثیر این اتفاق قرار گرفت و او تبدیل به مردی غمگین و ناامید شد، و درختان باغش کم کم خشک شدند.
اما یک روز ایده ی عجیبی در ذهنش شکل گرفت و او شروع به ساختن باغی جدید با شکل و طرحی کاملا متفاوت کرد. او در زمینش گودالی حفر کرده و تنه ی خشکیده ی درختی را در آن گذاشت، و پس از آن شروع به آویزان کردن سنگ ازشاخه های درخت کرد. درویش خان سال ها به آباد کردن باغ سنگی اش همت گذاشت و این کار را تا اواخر عمرش ادامه داد، تا این که در نهایت، وسعت آن به 1000 متر و تعداد درختانش به 180 عدد رسید. طبعا این کار به درویش خان حس رضایت و آرامش می بخشید، که او آن را هرگز از زندگی روزمره ی خود جدا نکرد، رسیدن به باغ سنگی طوری با زندگی او عجین شد که او همه ی اتفاق های زندگیش را به حالت نمادین در باغش نشان می داد. مثلا هنگامی که پسرش به سربازی رفت او سنگی شبیه سرتراشیده ی انسان را به درختی آویخت یا هنگام از دست دادن عزیزانش سنگ هایی را به درخت می آویخت و به این ترتیب برای آن ها علامت یادبود درست می کرد.
باغ سنگی که شاید بتوان درختان آن را نمونه‌های خوبی از هنر مفهومی برشمرد، در 45 کیلومتری جنوب شرقی سیرجان و در نزدیک روستای بلورد قرار دارد. این باغ منحصر به فرد و بی نظیر تا به حال سوژه عکاسان و خبرنگاران بسیاری بوده است.
برای رفتن به این باغ ،پس از طی کردن 30 کیلومتر در جاده ی اصلی سیرجان – بافت بعد از بلورد، حیدرآباد و میاندوآب، تابلوی منطقه ی نمونه ی گردشگری باغ سنگی را مشاهده خواهید کرد، با وارد شدن به فرعی و طی کردن کیلومتر خاکی به باغی می رسید که شما را به تماشا دعوت می کند،” باغ سنگی درویش خان”
درویش خان سرانجام سال 86 در سن 90 سالگی درگذشت و در میان درختان باغ سنگی دست‌ساز خود، به دستان سرد خاک سپرده شد.
این پیرمرد، سال 1355 در فیلم «باغ سنگی» پرویز کیمیاوی بازی کرد و این فیلم در جشنواره‌های داخلی و خارجی بسیاری شرکت داده شد. این فیلم درویش خان و باغ سنگی را به تمام دنیا معرفی کرد، و دریچه ای شد تا باغ متفاوت درویش خان به عنوان یک اثر هنری انتزاعی برای همیشه در حافظه ی تاریخ ثبت شود، و مردم از چهار گوشه ی جهان به دیدن باغی بیایند که خالق مبتکر و هنرمندش آن را با غم ها و شادی های خود شکل داد، شاهکاری که محبوب ترین دارایی درویش خان در جهان به شمار می رفت و بیان گر حرف های نگفته ی او بود.
