سرداروش!

هر چه در حافظه ام جستجو کردم و از مسن ترهای اهل ورزش هم پرسیدم آنها نیز چنین مساله ای را تاکنون ندیده بودند.

رامتین یکتا

نه زمان رایکوف و دهداری و فرانک اوفارل و حشمت مهاجرانی و حسن حبیبی و محمود یاوری و علی پروین و استانکو و محمد مایلی کهن و پورحیدری و بلاژویچ و برانکو و قلعه نویی و مظلومی و افشین قطبی و… در زمان هیچ کدامشان چنین موردی نبوده.

این که یک بازیکن از تیم ملی خداحافظی کند، چند بار هم خداحافظی کند اما باز هم به تیم ملی دعوت شود. تازه این نکته هم نبوده که دو بازیکن-سردار آزمون و رضا قوچان نژاد- در یک مقطع زمانی از تیم ملی خداحافظی کنند اما سرمربی تیم ملی یکی را تحویل بگیرد و دیگری را نه.

تصمیم سردار آزمون برای خداحافظی از تیم ملی با توجه به سن و سال و جوانی اش احساساتی بود و هست. او سرمایه فوتبال ماست اما نوع برخورد کی روش با سردار و دیگر بازیکنان خداحافظی کرده مثل رحمتی و قوچان نژاد، دور از جان، تداعی کننده نوعی بازیکن سالاری است آن هم در تیم کی روش!